ตอนนี้หนูอายุ 16ปี พ่อกับแม่ตอนแรกรักใครกันดีตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่ภาคอีสาน พ่อกับแม่ทำงานคนละที่กันทิ้งหนูกับพี่สาวและน้องชาย 3 ปีไว้ ส่งเงินมาบางครั้ง บ้านที่ย้ายมาอยู่มีตากับยายอยู่ด้วยแต่อยู่บ้านตรงข้าม ตากับยายมักจะด่าเราทุกครั้งที่น้องป่วย เราตื่นมเที่ยงคืนน้องอ้วก น้องร้องไห้ พี่สาวเรากลับมาจากทำงานดึกก็ไม่มีเวลาว่าง ตากับยายด่าเรากับพี่สาวทุกวัน แม่ก็เข้าข้างยาย พ่อก็เหมือนตะไม่สนใจเรื่องของหนู ตอนเด็กหนูก็โดนพ่อแม่ด่าทุกครั้งเหมือนกัน มันไม่ใช่เรื่องปกติ พี่สาวป่วยพ่อแม่สนใตแค่พี่สาว หนูเคยปวดหัวตัวร้อนหนักจนครูโทรบอกพ่อกัยแม่ แต่ท่านบอกกับครูว่า เดี่ยวๆลูกเราก็หาย เราจำฝังใจตั้งแต่วันนั้น เคยหนักสุดโดนเพื่อนแกล้งแหย่รังแตนจนเราค้องเข้า รพ. วันเดียวกับพี่สาวเป็นไข้เลือดออก ไม่มีใครมาเฝ้าเราพ่อกับแม่ยุกับพี่สาวรอฟังอาการ ขนาดคุณหมอยังเคยถามว่าพ่อกับแม่หนูแท้ๆรึเปล่า เวลาป่วยเบา หรือหนักแค่ไหนเราไม่เคยพูดไม่เคยย่นเพราะรู้อยู่แล้วเมื่อป่วนหนู จะหายากินเองไปหาหมอเอง ต่างจากพี่สาวเป็นไจ้นิดหน่อยร้องตะกลับบ้านให้พ่อแม่มารับดูแล เคยคิดว่าพ่อแม่ก็รักเราอยู่นะเขื่อแบบนั้นมาตลอด เคยคิดฆ่าตัวตายแต่ก็คิดถึงหน้าพ่อแม่ที่เกิดเราขึ้นมาอยากจะตอบแทนท่าน เคยมีภารโรงที่ร.รลวนลามและยังเป็นญาติของพ่อแต่โชคดีตอนนั้นหนูไปย้ายไปร.รอื่นก่อน แต่เป็นอะไรที่ฝังใจและไม่กล้าบอกพ่อแม่ พี่สาวติดเกมติดโทรศัพ ติดผช. พ่อแม่ไม่เคยด่า เราเล่นเกมได้สักพักแม่ก็เอาแค่ด่าว่สให้พี่สาวเล่นได้แล้วเราเป็นเด็กจะเล่นอะไรเยอะแยะ พยายามอดกลั้นทุกอย่างยิ้มแย้มให้ทุกอย่างว่าไม่เป็นไร หลายครั้งมานั่งร้องไห้คนเดียว มีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น เป็นคนครั้งแรกที่รู้สึกว่ามองเห็นทุกอย่างมืดหมดได้ยินเสียงของตัวเองบอกว่าถ้าชีวิตมันน่าเบื่อก็ตายไปเลย พี่สาวบอกว่าตอนดึกบางครั้้งเราเครียดมาก พี่สาวจะได้ยินเสียงเราตื่นขึ้นมาเดินออกไปข้างนอกใช้มือทุบกับแพง พี่สาวพึ่งมาเล่าให้ฟังเรานึกว่า เราเคยได้อ่านบทความมาบ้างเรื่องโรคแบบนี่แต่ไม่นึกว่าจะเกิดขึ้นเอง ตอนนี้ก็เครียดมาก พี่สาวบอกว่าให้เราเล่าอาการให้แม่ฟังไม่ก็ไปหาหมอ แต่เราก้บอกพี่สาวว่าไม่เป็นไร ควรทำอย่างไรดีค่ะ ตอนนี้เครียดมากมีปัญหากับชีวิตหลายเรื่องมากนอยไม่หลับ กลัวทุกคืน แล้วยังเบื่ออาหารมากขึ้นเรื่องมาก พี่สาวพยายามให้กินข้าวแต่กลับรู้สึกไม่ชอบ อารมณ์เสียง่ายควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ กลัวมากเลยค่ะ ไม่อยากทำร้ายตัวเองบางครั้งเดินไปที่ถนนหรือไปที่น้ำความคิดที่จะตายเยอะม่ก แต่ก็กลัวรู้สึกผิดต่อคนอื่น