สวัสดีครับ ผมขอเล่าก่อนว่า เมื่อเกือบ3ปีก่อนผมเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่ง พออยู่ไปได้ซักพักไม่ถึง3เดือน ผมไม่สามารถที่จะปรับตัวเข้ากับที่นั่นได้เลย ไม่เอาอะไรซักอย่าง กิจกรรมไม่ร่วม มีเพื่อนแต่แค่ตอนเรียนพอเรียนจบแต่ละวัน ก็ขอแยกตัวไปเพื่อนชวนไปกินอะไร ไม่เคยไปไหนด้วย(ไม่มีอารมณ์ที่จะไปเที่ยว ไปเล่นแบบคนอื่น) ทำให้เริ่มเกิดอาการเครียด โทรไปทะเลาะกับพ่อแม่(ทะเลาะกันเรื่องไม่อยากอยู่มหาลัยนี้แล้วแต่พ่อกับแม่อยากให้ลองอยู่ดูก่อน) นานเข้า จนไม่ไหวต้องไปพบจิตแพทย์ เขาให้ยามากินแต่ประมาณ2-3อาทิตย์ผมก็ออก(เจอแพทย์ได้2ครั้ง) อยู่ไม่ได้จริงๆ กลับบ้านมาอยู่บ้าน 1 ปีเต็มๆ *** พอกลับมาอยู่บ้านอาการต่างๆก็เบาลง แต่ เหมือนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า รู้สึกเหมือนขี้แพ้คนหนึ่ง ในขณะที่เพื่อนๆผมกลับก้าวหน้า เรียนมหาลัย มีเพื่อนฝูงใหม่ๆ ผมกลับย่ำอยู่กับที่ ไม่มีพัฒนาการอะไรเลย อยู่แต่ในบ้าน ไม่อยากออกไปเจอคนรู้จัก เขาคอยจะถามอยู่เรื่อยว่าทำไมออกมา(เข้าใจว่าถามเพราะสงสัย)แต่ทำให้ผมยิ่งขาดความมั่นใจ นานเข้าจนผมไม่อยากออกไหนเลย (แม้แต่ร้านอาหารที่คนเยอะทั้งๆที่ไม่มีคนรู้จัก แต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่จะต้องไปเจอผู้คนมากมายเยอะขนาดนั้น) จนผมสามารถสอบเข้าได้อีกมหาลัยหนึ่ง ตอนแรกก็มั่นใจว่าจะไปรอดแน่ แต่พอไปเรียนอาการเดิมๆ+อาการกลัวคนเยอะๆ+รู้สึกตัวเองด้อยค่า ทำให้ผมไม่ สามารถเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆได้ เข้าร่วมน้อยมาก เข้าเรียนบ้างบางที ไม่ค่อยอยากจะคบเพื่อน(เขามาคุยกับเรานะ แต่เหมือนผมไม่อยากจะทำความรู้จัก ผมกลัวเขาจะลุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของผม เฟสบุ๊ค ไลน์ ผมก็ไม่แอดเขาไป เขาแอดมาก็ไม่ค่อยรับ) พอเทอม2 ผมไม่เข้าเรียนเลยซักครั้ง เริ่มเก็บตัวมากขึ้น วันๆออกไปซื้อข้าวมากินในหอ นอน ดูคอมพิวเตอร์ ชีวิตวนอยู่แค่นี้ จนปิดเทอม(พ่อแม่ยังไม่รู้ แต่ผมรู้เลยว่าผมเด้งออกจากมหาลัยแน่นอน แต่ผลแค่ยังไม่แจ้งไปให้พ่อกับแม่รู้แค่นั้น) จนถึงปัจจุบันตอนนี้กำลังจะเปิดเทอมใหม่ ผมเครียดมาก บางทีก็คิดเรื่องอยากจะไปๆจากโลกนี้ซักที(ช่วงแรกตอนมาอยู่บ้าน เริ่มคิดบ้าง นานๆจะโผล่ในหัวที แต่พอมาหลังๆเริ่มบ่อยขึ้น จนตอนนี้คิดเกือบทุกวัน ภาพในหัวเริ่มจะชัดเจนมากขึ้น ว่าเราจะตายแบบไหน ยังไง แต่ยังไม่กล้าทำ) บางทีผมก็สงสัยว่าจุดหมายของผมมันคืออะไรกันแน่ ชัวิตของผมมันไร้จุดหมาย ใช้ชีวิตแบบเหม่อลอยไปวันๆ ปัญหาบางทีผมก็หาทางออกไม่ได้ ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือใคร ทำไงดีครับผมไม่มีความสุขเลย ปล. มหาลัยปัจจุบันที่ผมอยู่ พ่อกับแม่อยากให้ผมเรียนจบ เขาบอกว่าถอยไม่ได้แล้วนะลูก ผมก็อยากเรียนจบ แต่ตอนนี้มันไม่ได้แล้ว รู้สึกแย่มากๆ

หมอว่ามันเป็นความฝังใจจากประสบการณ์เก่าที่มันวนเวียนด้วยส่วนหนึ่งที่เราเคยมีอดีตที่เป็นประสบการณ์ที่ไม่ดีเกี่ยวกับการเรียน ซึ่งทำให้เรากลัวว่ามันจะเป็นแบบเดิม หมอแนะนำว่าก่อนอื่นให้ไปพบจิตแพทย์เพื่อประเมินภาวะซึมเศร้าว่าเรามีภาวะซึมเศร้าร่วมด้วยหรือไม่ค่ะ หากมีภาวะซึมเศร้าอาจจะต้องรับประทานยาเพื่อปรับสารสื่อประสาทเพื่อให้ระดับอารมณ์คงที่ค่ะ แต่หากไม่เหมือนซึมเศร้าอาจจะมีภาวะวิตกกังวลร่วมด้วย อาจจะได้รับยาคลายกังวล และมีคำแนะนำกิจกรรมสำหรับผ่อนคลายตนเอง เป็นต้นค่ะ แนะนำปรึกษาแพทย์ทั่วไปหรือจิตแพทย์ใกล้บ้านเพื่อประเมินและวินิจฉัยภาวะอาการที่เป็นก่อนค่ะ

จากอาการที่เล่ามา อาจบ่งถึงอาการของโรคซึมเศร้านะคะ

ซึมเศร้ามีสาเหตุหลักจากสารเคมีในสมองหลั่งผิดปกติ ทำให้การรับรู้ ความคิด การแสดงออกทางอารมณ์และพฤติกรรมผิดปกติไปจากเดิม หากเจอปัญหาหรือมีเหตุการณ์กระทบกระเทือนจิตใจ จะทำให้อาการรุนแรงมากขึ้น หากไม่ได้รับการรักษาด้วยวิธีที่เหมาะสมจะทำให้อาการเรื้อรัง รุนแรงมากขึ้น จนส่งผลกระทบต่อชีวิตในหลายๆด้าน ในกรณีของน้อง มีอาการจนเป็นอุปสรรคต่อการเรียนและการใช้ชีวิต
แบบนี้ควรได้รับการรักษาอย่างถูกวิธี จะช่วยให้อาการดีขึ้นนะคะ

อาการของโรคซึมเศร้า จะมีอาการต่อไปนี้อย่างน้อย 7 ข้อ ต่อเนื่องเกือบทุกวัน นานเกิน 2 สัปดาห์
1.เบื่อหน่าย ไม่มีความสุข
2.ท้อแท้ เศร้า
3.อ่อนเพลีย
4.นอนไม่หลับ/หลับมากเกินปกติ
5.เบื่ออาหาร/ทานได้เยอะกว่าปกติ
6.ขาดสมาธิ
7.หงุดหงิดง่าย
8.ขี้น้อยใจ รู้สึกไร้ค่า
9.อยากตาย /อยากทำร้ายตัวเอง

การรักษาซึมเศร้าที่ได้ผลดี คือการรักษาด้วยยา ยาจะช่วยปรับสมดุลสารเคมีในสมอง ทำให้ควบคุมความคิดอารมณ์และพฤติกรรมต่างๆได้เหมาะสม ร่วมกับการทำจิตบำบัด จะช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจทำให้ปรับตัวต่อปัญหาต่างๆได้ดีขึ้นค่ะ

ในระหว่างทำการรักษา ควรทานยาสม่ำเสมอ ไม่หยุดยาเอง หมั่นออกกำลังกาย พักผ่อนให้เพียงพอ งดสารเสพติดทุกชนิด และไปพบแพทย์ตามนัดทุกครั้งจะช่วยให้การรักษาได้ผลดียิ่งขึ้นนะคะ

สวัสดีครับ

ก่อนอื่นในสิ่งที่เป็นนี้ผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับความไม่มั่นใจ และความกลัวที่จะออกไปพบเจอกับผู้คนข้างนอกๆจริงๆ ซึ่งอาจจะมาจากการที่คุณมีประสบการณ์ไม่ดีบางอย่างกับสถานศึกษาหรือว่ามมีเหตุการณ์อื่นๆที่ทำให้รู้สึกว่าตนเองกลัวการเปิดพื้นที่ให้คนอื่นๆเข้ามา อย่างไรก็ตาม อาการเหล่านี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้กับคนทุกคนนะครับ ดังนั้นสิ่งสำคัญก็คือการรับมือกับความคิด ความกลัว ความวิตกกังวลเหล่านี้มากกว่าครับ ซึ่งจากเรื่องราวที่คุณเล่ามา การค่อยๆเริ่มต้นกลับไปเรียนใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่นับว่าสายเกินไปครับ แต่คุณอาจจะต้องเปลี่ยนแปลงวิธีการในการดูแลตนเองในระหว่างที่เรียนอยู่ มิฉะนั้นเหตุการณ์เดิมก็อาจจะเกิดขึ้นได้

ดังนั้นในเบื้องต้นอยากให้ลองเปิดใจคุยเรื่องนี้กับคุณพ่อ คุณแม่ดู อาจจะลองคุยกับทางมหาวิทยาลัยได้ว่าสาเหตุที่ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเพราะว่ากำลังเผญิญกับเรื่องของจิตใจ ซึ่งตรงนี้อาจจะต้องเข้าพบกับจิตแพทย์และนักจิตวิทยาเพื่อรับใบรับรองแพทย์ และวิธีการช่วยเหลือที่เหมาะสมต่อไปนะครับ

นอกจากนั้นผมจะฝากไว้ว่าในเรื่องของการดูแลตนเองก็เป็นสิ่งที่สำคัญในตอนนี้ที่จิดใจยังรู้สึกไม่มั่นคง ผมคิดว่าสิ่งที่สำคัญก็คือ การให้เวลากับตนเองที่จะทำสิ่งที่ทำให้รู้สึกสงบ รู้สึกดี หรือรู้สึกสนุกผ่อนคลาย และแบ่งเวลาไปอยู่กับสิ่งๆนั่นครับ นอกจากนั้นอาจจะลองมองดูกิจกรรมที่สามารถทำเป็นประจำได้เช่น การออกลังกาย การฟังเพลง หรือการทำงานอดิเรกบางอย่าง ทานอาหารให้ครบหมู่ ออกไปทานของอร่อยๆบ้าง ซึ่งตรงนี้ก็จะเป็นส่วนหนึ่งที่มีส่วนช่วยให้ความตึงเครียดในตัวคุณลดน้อยลงได้ คล้ายๆกับการพักฟื้นให้สภาพจิตใจของตนเองค่อยๆมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ซึ่งการดูแลตนเองควบคู่กันไปด้วยกับการรับการช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต จะเป็นการช่วยให้คุณสามารถรับมือกับเรื่องต่างๆที่เข้ามาในชีวิตได้ในระยะยาวอีกด้วยครับ

สุดท้ายนี้หากเกิดเรื่องของความคิดฆ่าตัวตายหรือทำร้ายผู้อื่นขึ้นมายอะๆ ในเรื่องของการทำร้ายตนเอง และคุณไม่สามารถตนเองที่จะพาตนเองไปยังโรงพยาบาลได้ สิ่งแรกที่คุณควรจะต้องทำก็คือโทรติดต่อหาคนสนิทที่ไว้ใจได้ให้มาช่วยเหลือเนื่องจากคุณมีความคิดแบบนี้ หรือสามารถติดต่อไปที่สมาคมสะมาริตันส์ได้ที่เบอร์ 02-713-6793 เวลาทำการ 12:00-22:00 ซึ่งการบริการจะเป็นการให้คำปรึกษาผ่านโทรศัพท์เช่นเดียวกันครับ หรือสุดท้ายแล้วหากไม่สามารถติดต่อไปที่ทั้งสอง คุณสามารถติดต่อกู้ภัยฉุกเฉิน 1669 เพื่อให้นำตัวเราไปที่โรงพยาบาลใกล้เคียงได้ครับ หากมีคำถามอื่นๆ ก็สามารถสอบถามเข้ามาได้นะครับ