ตัวหนูค่ะ ปัจจุบันป่วยเป็นโรคแพนิคตอนนี้ก็ยังป่วยอยู่ค่ะ และป่วยไป เรื่อยๆ ค่ะ จิตแพทย์บอกว่าหนูป่วยเป็นโรคนี้แบบเรื้อรังไปแล้วค่ะ ป่วยไป เรื่อยๆ อาจจะดีขึ้นแต่อาจจะไม่หายขาดกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม 100 % หนูรู้สึกว่าตัวหนูจะเริ่มมีปมด้อยมีปมเรื่องนี้ฝังใจแล้วค่ะ หนูไม่สามารถทำงานได้เลยหนูตกงานรักษาตัวอยู่บ้านมาหลายปีและต่อไปในอนาคตเพราะป่วยไม่หายค่ะ หนูอยากได้แนวทางการปรับตัวเองใหม่ให้อยู่กับโรคนี้ได้แบบไม่ทรมานต่อไป เรื่อยๆ ในอนาคตค่ะ และหนูอยากได้คำแนะนำเกี่ยวกับจิตใจฟื้นฟูได้ใหมค่ะ หนูควรทำตัวให้แข็งแกร่งอย่างไรกับตัวหนูที่อ่อนแอแบบนี้ให้ดีขึ้นค่ะ กราบขอขอบพระคุณคุณหมอ มากๆ เลยนะค่ะ

ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจตัวโรคก่อนนะคะ แพนิค เป็นโรคในกลุ่มวิตกกังวล การมีความวิตกกังวล(สาเหตุอาจเป็นผลมาจากความผิดปกติของการหลั่งสารเคมีในสมอง ร่วมกับปัจจัยด้านการเลี้ยงดู และสิ่งแวดล้อมรอบตัว) หากมีความวิตกกังวลมากเกินระดับปกติ จะกระตุ้นเร้าให้ระบประสาทของร่างกายทำงานไวเกินไป ทำให้เกิดอาการผิดปกติแสดงออกทางกาย ได้แก่ ใจสั่น หายใจไม่อิ่ม แน่นหน้าอก มือ เท้าชา หน้ามืด เป็นลม เมื่อมีอาการทางกายโดยมากผู้ป่วยจะยิ่งกลัว และอาการทางกายก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น อาการแพนิคไม่สามารถคาดการณ์ได้เลยว่าจะเกิดขึ้นตอนไหน เวลาใด ดังนั้นผู้ที่เป็นแพนิค มักจะรู้สึกเป็นทุกข์ใจเพราะกลัวว่าจะมีอาการกำเริบตลอดเวลา จนส่งผลกระทบต่อการเรียน การทำงาน และการดำเนินชีวิตในด้านอื่นๆ การแก้ไขอาการเบื้องต้น คือการหยุดความวิตกกังวลให้ได้ หากความวิตกกังวลลดลง อาการทางร่างกายก็จะค่อยๆสงบลง วิธีการควบคุมความวิตกกังวล มีหลายวิธี ได้แก่ 1. การใช้ยา 2. การฝึกผ่อนคลายทางจิตใจ ได้แก่ การกำหนดลมหายใจเข้าออก ช้าๆ ลึกๆ การออกกำลังกาย 3. งดสารเสพติด หรือสารกระตุ้นทุกชนิด เพราะสิ่งเหล่านี้สามารถกระตุ้นให้เกิดความเครียด วิตกกังวลได้ 4. พยายามพักผ่อนให้เพียงพอ ค่ะ ในกรณีที่หนูมีอาการแพนิคเรื้อรัง แนะนำให้เริ่มต้นรักษาใหม่ และต้องปฏิบัติตัวตามคำแนะนำดังนี้นะคะ 1. ทานยาสม่ำเสมอ ไม่หยุดยาเอง 2.หมั่นฝึกผ่อนคลายบ่อยๆ ด้วยการออกกำลังกาย ทำสมาธิ กำหนดลมหายใจ 3.งดสารเสพติกทุกชนิด 4.ปรับความคิด ว่าโรคนี้เกิดจากความวิตกกังวล หากควบคุมความวิตกกังวลได้ อาการจะดีขึ้น 5.พักผ่อนให้เพียงพอ 6.ไปพบแพทย์ตามนัดทุกครั้งนะคะ สิ่งสำคัญ ให้ดำเนินชีวิตอยู่กับปัจจุบัน อดีตที่ผ่านมาไม่ต้องไปคิด อนาคตเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึงก็ไม่ต้องไปคิด เพราะอดีต กับอนาคต จะเป็นตัวกระตุ้นทำให้เกิดความวิตกกังวลนะคะ