ผู้ป่วยเพศหญิงอายุ 62 ปี ประกอบอาชีพเกษตรกร มีอาการคิดวิตกกังวลผิดวิสัยที่เคยเป็นหลังจากตรวจพบว่าตัวเองเป็นโรคเบาหวาน ซึ่งถ้าเป็นนิสัยปกติของผู้ป่วยจะไม่วิตกกังวลขนาดนี้ โดยก่อนหน้านี้ประมาณสี่ปีที่แล้วผู้ป่วยเคยมีอาการทางสมอง มีความคิดผิดปกติ ไม่ตอบสนองไม่พูดไม่กิน ไม่เดิน ไม่นั่งไม่นอน โดยไม่ได้มีอาการหรือโดรคผิดปกติทางร่างกายใด ๆ เลย อาการคล้าย ๆ ป่วยทางจิต ไม่ยอมทำกิจวัติเสียเอง หมอให้นอนโรงพยาบาลให้อาหารทางสาย และยาฆ่าเชื้อ ประมาณว่าติดเชื้อในสมอง และรับยารักษาต่อเนื่องในโรงพยาบาลประมาณหนึ่งเดือนก็หาย และค่อย ๆ ใช้ชีวิตได้ปกติ พอหายดีผู้ป่วยแทบจำสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างรักษาตัวที่โรงพยาบาลไม่ได้เลย มีเพียงบางความทรงจำที่บอกว่าจะต้องห้ามพูดไม่งั้นคนรอบข้างจะเสียชีวิต จนมาปลายปีที่ผ่านมาผู้ป่วยมีอาการมึนงง ไม่ยอมนอน และลุกรามจนโวยวายอาละวาดลูกหลาย ไปพบแพทย์ทางจิตเวท หมอวินิจฉัยว่าอาจเป็นอาการสับสัน เพราะผู้ป่วยยังมีสติในบางช่วงเวลา อาจไม่ใช่โรคจิตประสาท ให้ยาทางจิตประสาทมา และทานยาต่อเนื่องจนอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ ประมาณหนึ่งเดืิอนก็หายอีก และมาเดือนมกราที่ผ่านมาผู้ป่วยทานยาจากหมอจิตเวทหมดสักระยะหนึ่งแล้ว พบว่าตัวเองไม่มีแรงซูบผอม มีความวิตกกังวล เลยเข้าพบหมอที่เคยรับยาจิตประสาทอีกครั้ง และไปพบหมอรับตรวจสุขภาพจนพบว่าตนเองเป็นโรคเบาหวานมีน้ำตาลในเลือดสูง หลังจากนั้นก็มีอาการวิตกกังวลอย่างรุนแรง อย่างที่ไม่ใช่นิสัยปกติของผู้ป่วยเลย จนไม่ยอมนอน ไม่ยอมกิน โวยวาย และต้องเข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล เกิดอาการพูดจาสับสนวกวน ไม่ได้สติ พออาการโรคเบาหวานคงที่ก็กลับบ้านรักษาตัวที่บ้าน โดยอาการสับสนวิตกกังวลยังคงอยู่ บางวันหายเป็นปกติ บางวันก็เป็นรุนแรงขึ้นมาอีก บางวันไม่ยอมทาน ข้าวทานยา ไม่เดิน ไม่นั่ง นอน บอกตัวเองเดินไม่ได้ไม่มีแรง ทั้ง ๆ ที่ทำได้ เป็นความคิดใต้จิตของตัวเองคล้ายโรคจิตประสาท หมอบอกว่าเป็นอาการทางจิตประสาท เกืดจากความเครียด ซึมเศร้า และอาการทางจิตประสาทร่วมด้วย ต้องทานยาต่อเนื่องถึงจะเห็นผล โดยดิฉันมีความเชื่อมั่นมาตลอดว่าผู้ป่วยไม่น่าจะมีความเครียดสะสมอะไรขนาดนั้น ผู้ป่วยเป็นคนที่จิตใจดี ปล่อยวาง ไม่น่าจะมีความทุกข์ และโรคซึมเศร้าไม่น่าจะเป็นไปได้ ผู้ป่วยอาศัยอยู่กับบุตร และมีหลาน เล็ก ๆ สองคนให้เลี้ยงดูพูดคุย จึงไม่แน่ใจว่าอาการดังกล่าวมีผลจากสาเหตุใดได้อีกบ้าง เพราะผู้ป่วยเป็นแบบนี้มาครั้งที่สามแล้ว อยากมีวิธีป้องกันและเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงที่ทำให้เกิดอาการดังกล่าว