เบื่อ เหนื่อย ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร ไปรร.ก็งีบหลับตลอด มองไปรอบๆรู้สึกมันแคบมาก มองไปก็เจอแต่อะไรเดิมๆทั้งๆที่ก็พึ่งอยู่ได้แค่ปีกว่า อยากมีคนให้ปรึกษาปัญหาแต่พอพูดไปเขาไม่ฟังเราเขามองว่ามันไร้สาระ เราเลยปิดกั้นทุกคนที่ทำแบบนี้กับเรา ทั้งเพื่อนทั้งคนในครอบครัว เวลาเจอก็ทำตัวปกติแต่จะรีบหาข้ออ้างเพื่อเลี่ยงการเจอให้มากที่สุด นอนไม่หลับ ถึงหลับก็ตื่นกลางดึกตลอด พอตื่นก็รู้สึกเหนื่อยมาก ช่วงนี้ขาดเรียนบ่อยขึ้น ช่วงที่ไม่ไปเรียนก็นอน ไม่ก็อยู่เฉยๆ หิวข้าวแต่ไม่มีแรงที่ลุกไปหาข้าวกิน บางครั้งถ้ารู้สึกแย่มากๆ จนมีความคิดที่อยากตาย เคยทำหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ เคยถามแม่แล้วว่าอยากเข้ารักษาแต่แม่กลับบอกว่าอายุแค่นี้ไม่มีทางเป็นหรอก เลยไม่กล้าที่จะบอกใครอีก