คุณหมอค่ะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรแต่ทุกครั้งที่เห็นคนยิ้มสดใสให้เรารู้สึกอยากกระชากคอคนนั้นให้ขาดอยากถามว่ายิ้มให้เราทำไม? มันรำคาญลูกตาแค่ทำหน้านิ่งๆไปก็พอไม่เห็นต้องใช้น้ำเสียงสดใสพูดก็ดังแถมมากน่ารำคาญหูเป็นบ้าจนอยากฆ่าให้ตายสะตรงนั้น โดยเฉพาะกับเพื่อนจะเป็นบ่อยมากถึงไม่อยากฆ่าแต่ก็โมโหจนบางครั้งคุมไม่อยู่เผลอทำท่าทีเเรงๆใส่เพื่อน นอกเหนือจากนี้ก็ยังไม่อยากเห็นหน้าพ่อแม่หรือคนในครอบครัวถ้าหายไปสะก็คงดีพวกนี้ก็เเค่ก้อนเนื้อที่ให้กำเนิดเรา แต่เราก็ไม่้ได้ขอให้เกิดเรามาสสักหน่อย บุญคุณบ้าอะไรพวกโลกสวยทั้งนั้น บางครั้งพ่อแม่จะมาทะเลาะกันให้เราได้ยินบ่อยๆจนรำคาญไม่อยากสนว่าพวกนั้นเป็นใครอีกเเล้ว!!! บางครั้งที่เรารู้สึกไม่อยากกินอะไร อยากนอนอยู่เฉยๆจนกว่าจะตายไปสะ ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอใคร เหนื่อยและเจ็บปวดใจจนอยากร้องไห้ แต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาจนบางครั้งเราอยากควักลูกตาออกมาถามว่าทำไมไม่ร้อง? อยากควักลูกตาออกมาถามว่าทำไมไม่ร้อง? ถ้าร้องออกมาล่ะก็พวกเพื่อนๆคงจะสนใจและ"มองเราอยู่ในสายตามากกว่านี้" ตกลงแล้วเราเป็นโรคอะไรหรือเป็นแค่อาการคิดมากของเราไปเองค่ะ