สวัสดีค่ะ คือตอนนี้เป็น Social Phobia ค่ะ กลัวสังคม ตอนแรกก็เป็นคนขี้อายเฉยๆค่ะ เหมือนจะเป็นตั้งแต่เกิดเลย รู้ตัวอีกทีก็ขี้อายไปแล้ว แต่พอมามัธยมเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ จนมาม.ปลาย อันนี้คือสุดจริงค่ะ สุดมากๆ ไม่คิดว่าจะมีคนแบบนี้บนโลกเลย หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร เป็นโรคอะไรหรือเปล่า หรือสมองส่วนรับความรู้สึกทำงานผิดพลาด แบบพลาดมากๆ คือปกติ คนกลัวสังคมก็จะรู้สึกที่อึดอัดเวลาอยู่ใกล้คนอื่นๆ คนเยอะๆ คนแปลกหน้า แต่หนูคือแม้แต่คนใกล้ชิด คนในครอบครัว คือใครก็ตามที่เข้ามาใกล้ๆเลย หนูจะรู้สึกอึดอัดมากๆ แบบมากๆเลยอะ รู้สึกเกร็ง รู้สึกเครียด เครียดแบบไม่มีเหตุผลด้วยซ้ำ ทำให้คนรอบตัวก็เกร็งตามตลอด ยกตัวอย่างแบบตอนนั่งเรียนคือจะเป็นโต๊ะนั่งได้2คน หนูก็นั่งกับเพื่อนตามปกติ แต่นั่นแหละมันรู้สึกเกร็งทุกครั้งที่มีคนมาอยู่ใกล้ๆ แล้วที่แย่กว่านั้นคือเวลาครูสอน ครูจะสอนผ่านไมค์ใช่มั้ยคะ แล้วแบบเวลาพูดกับไมค์คำแรกของประโยคมันก็จะดังกว่าปกติเงี้ย แต่มันแบบทำให้หนูสะดุ้งอะ สะดุ้งทุกครั้งของประโยคแรก นึกออกมั้ยคะ คือมันนั่งเกร็งแล้วยังสะดุ้งอีก สะดุ้งเหมือนคนโดนตะคอกเงี้ย ทำให้เพื่อนที่นั่งใกล้เกร็งตามไปด้วยเลย คือหนูงงกับตัวเองมากว่ามันเป็นอะไร มันเกิดจากอะไร หนูไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่เลวร้ายเลยนะ คือพ่อแม่จะเลี้ยงดูหนูมาแบบสปอยล์หน่อยๆ แบบตามใจตลอด คือหนูหาเหตุผลที่ทำให้ระบบของสมองเป็นแบบนี้ไม่ได้เลย เรื่องที่ขี้อายยังพอเข้าใจอยู่บ้าง เพราะพ่อแม่ออกหน้าให้ตลอด พ่อแม่รักหนู หนูรู้ แต่แค่เลี้ยงผิดวิธีไปหน่อย โตมาเลยแก้ยาก บางทีก็แอบรู้สึกแย่บ่อยๆว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ หนูไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ไม่ชอบมากๆ คือถ้าคนเป็นซึมเศร้ายังพอหาคนมาปลอบได้ ทำให้สบายใจได้บ้าง แต่เป็นแบบนี้มันทำอะไรไม่ได้เลย แค่คนมาจ้องตา จ้องหน้า หรือยืนตรงหน้า ก็รู้สึกไม่สบายใจแล้ว เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย พึ่งจะมาเป็นตอนม.4 ค่ะ ตอนนี้ปัจจุบันหนูดรอปออกมาสอบเทียบม.6ของเมกาแทนค่ะ เรียนเอง หาคอร์สติวออนไลน์ แล้วก็ไปสอบที่ศูนย์สอบ มันสบายใจ แต่มันก็เหงา พ่อแม่เข้าใจ และรู้เหตุผลที่ดรอปออกมาค่ะ แล้วรุ่นของหนูคือต้องเข้ามหาลัยปีหน้าแล้วค่ะ Dek63 แต่สิ่งที่หนูกลัว คือถ้าหนูยังเป็นแบบนี้อยู่ ถ้ามันไม่สามารถหายได้ หนูคงยากที่จะใช้ชีวิตอยู่บนโลกแล้วจริงๆ หนูไม่สามารถเล่าทุกเรื่องที่ทำให้อึดอัดได้หมด เพราะมันมีเป็นพันๆเรื่อง หรือมากกว่านั้นแล้วไม่รู้ รู้แค่ว่ามันทรมานมากจริงๆ