โรงพยาบาลราษฎร์บูรณะ

"ความประทับใจ ในห้องผ่าตัด" สวัสดีค่ะ...อืมมม ก่อนอื่นเลยเราอยากจะขอบคุณ ใครจะไปคิดคะว่าในห้องผ่าตัดจะมีเรื่องราวดีๆจากทีมแพทย์ หรือเราคิดไปเอง 555 อืมมมไม่หรอก เรารู้สึกได้จริงๆนะ เกริ่นมาสะยาว เอาล่ะ เราจะเข้าเรื่องละ ใช่ค่ะ เราเข้าผ่าตัดไส้ติ่ง 4 ทุมกว่า เมื่อวันที่31/10 ก่อนจะมาถึงห้องผ่าตัดเราก้ผ่านกระบวนการต่างๆเหมือนคนไข้ทั่วไป เรากลัวมากที่รู้ว่าตัวเองต้องผ่าตัด เราไม่ชอบการเสียเลือดเสียเนื้อเอาสะเลย ขนาดตรวจสุขภาพที่บริษัท เรายังหนีเลย เรากลัวเข็มที่สุด.....เอาล่ะ พอขึ้นเตียงผ่าตัด ทันใดนั้น มีหมอวิสัญญีท่านหนึ่ง ก้มาเชค ติดสาย นั่นนู่น นี่ ให้เรา คอยคุยกับเรา ไม่ให้เรากลัว หมอบอกว่า ไม่ต้องกลัวน๊าา.... (โทนเสียงอ่อนโยน) หมอจต้องบล้อคหลังหนูเพื่อให้หนูไม่เจ็บ เข็มเล็กเท่าเส้นผมหนุเลย นอนนิ่งๆนะ แป็บเดียว ไม่เจ็บๆ แล้วเราก็นอนเป็นกุ้งเลยแล้วปล่อยให้หมอฉีดยา จากนั้น เราเริ่มชา ชา ชา....จนไม่รุ้สึกตัวช่วงอกลงไป หมอผ่าตัดก้ผ่าตัดไปแต่เรารู้สึกมีอะไรโยกๆนิดนึงตรงท้อง เราก้ร้อง อยากหาแม่ อยากหาแม่ จริงๆนะ 555 แต่วันนั้นเราไม่มีใครเลย Alone มากแม่.แต่หมอวิสัญญีคอยเอามือมาลูบหน้าผาก แล้วพุดให้กำลังใจเราตลอดเลย เราลืมตาปริ่มๆมา..ก้ยังคงเจออุ้งมือและแววตาจากหมออยู่...มันทำให้เรารู้สึกปลอดภัย คลายความกังวล ในขณะเดียวกัน เราก้สั่นๆไปด้วยตอนผ่า หมอวิสัญญีก็บอกว่า แอร์มันเย็น ไม่มีไร ไม่ต้องกลัวจ๊ะ จะเสร็จแล้ว แผลสวย ไม่มีเลือดเลย หมอคอยผ่อนคลายเราทุกสิ่งอย่าง....จนกระทั้งเสร็จ ย้ายเราไปอีกห้องหนึ้ง เราหนาวมาก สั่นมากด้วย หมอ ผู้หญิงก็เอาผ้ามาห่มให้เรา เรายังรู้สึกตัว ปนงัวเงีย ..เราถามหมอวิสัญญีว่า ''ทำใมหนูสั่นจังเลยคะหนุกลัว ''หมอก็เอายามาฉีดให้ แล้วบอกกับเราว่า ไม่ต้องลัว นอนหลับไปเลยก้ได้..จนเราเราหยุดสั่นแล้วหลับไป ตื่นอีกทีก้อยู่ห้แงพักฟื้นแล้วค่ะ ... .... ในวันที่โดดเดี่ยว แต่ไม่โดดเดี่ยว....หมอวิสัญญี ไม่ใช่แค่ผู้ควบคุมความรู้สึกทางด้านยา แต่คุมความรู้สึกทางด้านจิตใจของเราด้วย......ฮืออออออออ #เราใส่แว่นตา สีใสๆ กรอบชมพู สั้น200