โรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ

ดิฉันอายุ 32ปี ป่วยเป็นเนื้องอกในสมองถูกส่งต่อมารักษายังโรงพยาบาลธรรมศาสตร์ ดิฉันได้พบกับคุณหมอ อ.ปรีดิ์ นิมมานนิตย์ เป็นคุณหมอด้านศัลยกรรมระบบประสาท หลังจากที่คุณหมอได้ซักถามอาการและตรวจร่างกายอย่างละเอียด คุณหมอก็สามารถอธิบายนักศึกษาแพทย์ที่ร่วมฟังอยู่ได้อย่างแม่นยำว่าก้อนเนื้ออยู่บริเวณไหนโดยที่ยังไม่ได้ดูฟิล์ม หลังจากนั้นคุณหมอจึงเอาฟิล์มออกมาดูและชี้ตำแหน่งให้ดู คุณหมออธิบายละเอียดมาก รวมถึงทำความเข้าใจกับตัวดิฉันและคุณแม่ว่าเคสนี้ ยังไงก็ต้องผ่าตัดไม่มีทางเลือก ถ้าปล่อยไว้อาการก็จะยิ่งหนักขึ้นจนถึงขั้นเสียชีวิต ดิฉันเป็นเนื้องอกที่ก้านสมอง คุณหมอก็นัดให้มาผ่าในวันที่ 22 มิถุนายน 2559 โดยคุณหมอได้อธิบายอย่างละเอียดถึงความเสี่ยงต่างๆ และให้ซักถามหากมีข้อสงสัยได้จนกว่าจะพอใจ ดิฉันแอดมิทวันที่ 20 มิถุนายน 59 ตอนนั้นหาห้องพิเศษไม่ได้ ครอบครัวมาจากต่างจังหวัดไม่มีที่พัก ทางคุณหมอก็ได้กรุณาตามเรื่องและกำชับเจ้าที่ให้หาห้องได้ จนคืนวันต่อมาดิฉันก็ได้ห้องพิเศษ พอถึงวันผ่าตัด ดิฉันใช้เวลาในห้องผ่าตัดประมาณ8 ชั่วโมง พอฟื้นจากยาสลบวันรุ่งขึ้นคุณแม่เล่าให้ฟังว่า ตลอดช่วงเวลาผ่าตัด คุณหมอจะคอยออกมาส่งข่าว และรีบน้ำชิ้นเนื้อไปตรวจ ทำให้ทราบว่าไม่ใช่เนื้อร้าย ดิฉันพักฟื้นในห้องไอซียู 6 คืน คุณหมอก็มาตรวจดูบ่อยดิฉันไม่สามารถพูดได้เนื่องจากมีท่อช่วยหายใจในปาก คุณหมอก็นำเอาปากกากับสมุดมาให้เขียน คุณหมอไม่อนุญาตให้คุณหมอท่านอื่นปล่อยออกจากไอซียูยกเว้นท่านคนเดียว ท่านจะปล่อยมื่อท่านแน่ใจว่าเราสามารถหายใจด้วยตัวเองได้ หลังจากออกจากไอซียูไปพักฟื้นห้องพิเศษ คุณหมอก็ยังไปติดตามตรวจเกือบทุกวัน บางวันก็มากกว่าหนึ่งรอบ หากวันไหนมีอาการผิดปกติท่านจะรีบมาเท่าที่จะเร็วได้ บางครั้งมาทั้งชุดและหมวกจากห้องผ่าตัด คุณหมอยังห่วงเรื่องจิตวิทยาคนไข้ คุณหมอไม่ชอบให้เราดูป่วย ท่านแนะนำให้คุณแม่เข็นเราไปเที่ยว ไปชอปปิ้ง เวลาที่มีนัดตรวจกับคุณหมอ พอท่านเห็นแฟ้มประวัติรู้ว่าเรานั่งรถเข็น ท่านก็จะออกจากห้องตรวจมาช่วยเข็นเราเข้าไป และไม่ว่าเราจะซื้ออะไรไปฝากท่านก็จะไม่รับ ท่านพูดเสมอว่าไม่ได้ทำเพื่อสิ่งนี้