สวัสดีคุณหมอ คิดว่าตัวเองน่าจะเป็นโรคแพนิคคะ ปัจจุบันอายุ33ปี แต่ครั้งแรกที่มีอาการแพนิคเท่าที่จำความได้ น่าจะช่วงวัยเด็ก ก่อน7ขวบ คือเท่าที่จำความได้เลยคะ สาเหตุที่กระตุ้นอาการมาจากน้ำคะ ตอนเด็กๆครั้งแรกที่จำความได้คืออยู่ในห้องน้ำ มีตุ่มใส่น้ำอยู่ แล้วพอเห็นน้ำที่อยู่ในภาชนะที่ใหญ่กว่าตัวก็จะใจเต้นๆแรงมาก หายใจติดขัดแล้วก็จะพยายามหายใจ จะกรีดร้องออกมา มือลั่น ตัวสั่นไปหมด ปากจะเรียกพ่อแม่เเล้วก็กรี๊ดแบบควบคุมไม่ได้ แล้วพ่อแม่ก็จะวิ่งมาดูเราก็จะร้องไห้แล้วบอกว่าตัวเองจะตาย หลังจากนั้นก็จะเป็นทุกครั้งที่ที่ห้องน้ำบ้านตัวเอง จะต้องร้องไห้ทุกวัน คิดในใจว่าจะตายแบบเสียสติ จนพอเริ่มโตมาจะมีการเอาหัวจุ่มน้ำเพื่อชนะ เพื่อตายๆไปให้ผ่านๆไป หรือเผื่อให้เป็นแล้วรู้อาการหลังจากนั้นอีกแปปนึงถ้ามีคนวิ่งมาที่ห้องน้ำ อาการมันจะหายไป ถ้าเข้าห้องน้ำคนเดียวจะเป็น แต่หลังๆต่อให้มีคนอื่นด้วยก็เป็นคะหายใจไม่ได้เหมือนคล้ายๆอึดอัด กลัวที่แคบ จะวิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ออกจากบ้านไปทันที อาการจะดีขึ้นเมื่อออกมาที่อากาศนอกบ้าน พอโตมาเรื่อยๆอาการมันก็มากขึ้นทุกวัน จากน้ำในขัน ก็กลายเป็นน้ำในอ่าง แล้วตอนนี้น้ำตามสระว่ายน้ำก็เป็นต่อให้อยู่ในที่โล่ง มีอาจารย์สอนว่ายน้ำ และนักเรียนมากมายในชั้นเรียนก็ยังสั่นไปทั้งตัว แต่กลัวคนอื่นรู้ และจะพูดว่าตกใจบางอย่างเวลาที่เราเผลอกรี๊ดออกไป ว่าเจอเเมลงบ้างเจอหนอนบ้าง หรือไม่ก็แสบเเผลเป็นแผลอยู่เจ็บมาก ช่วงประมาณมอ1 เคยสกัดขาเพื่อนตอนวิ่งรอบสระว่ายน้ำเพื่อให้เพื่อนล้มเเล้วเราจะได้พาไปห้องพยาบาล ทุกครั้งจะต้องหาเรื่องต่างๆนาๆจนผ่านมาถึงตอนนี้คะ

สวัสดีครับ
อาการตามที่เล่ามานั้นมีส่วนที่คล้ายกับการเป็นโรคแพนิคอยู่มากครับ และก็อาจมีอาการกลัวต่อน้ำที่อยู่ในภาชนะที่มากเกินไปร่วมด้วย

ในกรณีนี้หมอแนะนำว่าควรไปพบแพจิตแพทย์เพื่อตรวจประเมินอาการเพิ่มเติมให้ทราบสาเหตุที่แน่ชัดก่อนเพื่อที่จะได้ให้การรักษาที่เหมาะสมต่อไปครับ ซึ่งในกรณีที่เป็นโรคแพนิคและโรคกลัวที่มากผิดปกติจริงก็จะต้องรักษาด้วยยาเพื่อช่วยคลายความกังวลร่วมกับการทำจิตบำบัดหรือพฤติกรรรมบำบัดครับ

สวัสดีครับ

จากที่เล่ามาอาจจะมีอาการในเรื่องของความกลัวเข้ามาปะปนด้วยนอกจากอาการ แพนิค ซึ่งดูแล้วเป็นการหลบเลี่ยงที่นานมากเลยนะครับ ตั้งแต่ 7 ขวบมาจนมาถึงอายุ 33 ปี ตรงนี้อาจจะขอเช็คซักหน่อยว่าต้องการที่จะไม่มีอาการแบบนี้เมื่อไปที่สระว่ายน้ำหรือเจอแหล่งน้ำในที่ต่างๆ แบบนั้นหรือเปล่าครับ เพราะที่ผ่านมาหลายปีก็ใช้วิธีหลบเลี่ยงมาได้ตลอด

ถ้าหากว่าสนใจในเรื่องของการบำบัดแล้ว อยากจะแนะนำกระบวนการบำบัดที่เรียกว่า CBT ที่จะช่วยแก้ไขในเรื่องของอาการกลัว และกลจะมีเทคนิคที่ใช้รับมือกับอาการแพนิคได้ซึ่งคุณอาจจะต้องมีหน้าที่ในการนำกลับไปเป็นการบ้านและพยายามฝึกฝนดูด้วยครับ การรับการบำบัดนั้นจะเป็นไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปและต่อเนื่องนะครับ ลองสามารถค้นหา นักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์ที่มีความถนัดในด้าน CBT ได้เลยครับ คิดว่าน่าจะค่อนข้างตรงกับสิ่งที่ต้องการครับ หากมีคำถามอื่นๆเพิ่มเติมก็สามารถสอบถามเข้ามาได้เลยนะครับ

จากอาการที่เล่ามาอาจเข้าข่ายอาการ ของโรค Specific Phobia นะคะ

อาการเด่น คือ
1.กลัววิตกกังวลต่อวัตถุ /เหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งอย่างมาก (ในเด็กเมื่อต้อเผชิญกับสิ่งนั้นจะแสดงอาการออกมาโดยการร้องไห้ ตัวเกร็ง กรีดร้อง)
2.ผู้ป่วยพยายามที่จะหลีกเลี่ยงหรืออดทนต่อสิ่งที่กลัวนั้น
3.ความวิตกกังวลกลัวนั้นไม่สมเหตุสมผล
4.มีอาการวิตกกังวลกลัวต่อสิ่งนั้นยาวนานเกินกว่า 6 เดือน
5.เกิดความทุกข์ทรมานใจกับอาการที่เป็นอยู่จนส่งผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน

ในโรค Phobia อาจมีอาการแพนิค หรือซึมเศร้าร่วมได้

การรักษา Phobia จะเน้นการทำพฤติกรรมบำบัด ค่อยๆให้ผู้ป่วยปรับความคิดและค่อยเผชิญกับสิ่งที่กลัวอย่างค่อยเป็นค่อยไปค่ะ หรือ อาจใช้จิตบำบัดเพื่อผอนคลายความตึงเครียดทางด้านจิตใจ ค่ะ

ดังนั้นในกรณีนี้แนะนำให้พบจิตแพทยืนะคะ ประเมินอาการอื่นๆเพิ่มเติม วินิจฉัยโรคให้แน่ชัด แล้วรับการรักษาตามแนวทางที่เหมาะสมต่อไปนะคะ